Van mij! Karin over de cursus expressief schilderen

Sinds ongeveer een half jaar heb ik schilderles. Ik leer van alles over kleuren, contrasten, structuur, compositie en diepte. Ik leer ook dat ik een handschrift heb. En voorkeurskleuren. Dat ik beelden in mijn hoofd heb en die, tot mijn grote frustratie, niet zo op papier krijg.

Het papier was wekenlang steeds te groot voor mij. Wat ik opzette was klein, en vervolgens was ik al snel details aan het invullen en kon ik eindeloos prutsen op de vierkante millimeter. Ik breng veel tijd door zuchtend voor een wit papier.

Sommige klasgenoten smijten verf op het doek, gebruiken hun handen, deppen met doeken, krassen met paletmessen. De kleuren spatten van hun papier, dat bobbelt door het vocht. Mijn kleuren zijn ingetogen, mijn papier droog – ik gebruik maar weinig verf. De eerste keer dat ik twee vingers door de verf op mijn palet haal en vervolgens over het papier, is een ware grensoverschrijding.

Totdat we afgelopen week gingen sneeuwbalschilderen. Ieder begon op zijn eigen doek, maar na een paar minuten moesten we doorschuiven en doorschilderen op het doek dat een ander begonnen was. In eerste instantie kijk je argwanend om: wat doet die ander in mijn schilderij? Sjeez, allemaal dikke zwarte klodders door mijn subtiele pastellen! Maar na een paar keer wisselen is er zoveel gebeurd, heb je zoveel verschillende doeken voor je gehad, dat je alleen maar bezig kunt zijn met de kleuren en structuren die je nu voor je ziet. Die zijn niet ‘van iemand’. Die zijn van niemand, of van ons allemaal. Je moet goed kijken. Wat vraagt dit doek nu? Waar heeft het nog wat nodig? Waar kan het juist wat minder? Moet er überhaupt nog wat bij? Of is het eigenlijk af?

Kijken, en doen wat er nu nodig is.

Ineens drong het tot me door dat ik dat nu kon, omdat ik de doeken, geen van de doeken, meer als ‘van mij’ beschouwde. Ik identificeerde me niet meer met het schilderij, het was geen verlengstuk van mezelf meer. Ik droeg alleen maar bij, zo goed als ik kon.

Eckhart Tolle zegt ergens in zijn boek Een nieuwe aarde dat zodra we ergens ‘mijn’ voor zetten, iets een potentiële bron van pijn en angst wordt. Dan identificeren we ons ermee en kunnen we het kwijt raken. En dan raken we een stuk van onszelf kwijt. Of, zoals ik gemerkt had in de afgelopen weken, kan het ‘verprutst’ worden, en kun je in een kramp raken om het maar vooral niet verkeerd te doen. Dan mag iemand anders er niet aankomen, en liefst ook niks kritisch over zeggen. Er is veel te verliezen.

Maar als het een gezamenlijk kunstwerk is... dan valt ‘van mij’ weg, en kun je opgaan in wat er nu is, en wat het huidige moment vraagt. Het beste van jezelf geven voor een groter doel.

Gastblog Karin Bosveld – cursist expressief schilderen 2010

Met toestemming overgenomen van de site Simplify Life

Start nieuwe cursussen

Eind januari 2010 starten er weer nieuwe cursussen. Kijk voor meer info op www.knockart.nu of kom naar de open dag op zaterdag 14 januari.